شما هم آن برنامه تلویزیونی را
دیده بودید؟ همان که مجری اش در اتاقی نیمه تاریک با دیوارهای ارغوانی، چند
حادثه را برای مخاطبان با زبان تصویر، شرح می داد و بعد رو به دوربین، چشم
ها را براق می کرد و با صدایی مرموز می پرسید «به نظر شما این داستان
حقیقت دارد؟».
برنامه که به انتها می رسید، مجری می آمد و می
گفت «درست حدس زده اید، این داستان زاییده تخیل نویسنده برنامه ما بود» یا
می خندید که «اشتباه کردید، این داستان حقیقت داشت.»
حالا ما هم مثل مجری آن برنامه می خواهیم برای شما یک داستان تعریف کنیم و شما در انتها حدس بزنید که آیا ماجرا حقیقت دارد یا نه.
داستان از حوالی ساعت ۱۰ و ۴۰ دقیقه یک شب سرد
زمستانی آغاز می شود. مادری همراه دو دخترش که یکی دانشگاهی است و آن دیگری
سه بهار بیشتر از عمرش نمی گذرد در طبقه دوم آپارتمانی قدیمی، دور هم
نشسته اند و تلویزیون تماشا می کنند.
سختی زندگی پدر خانواده را ناچار کرده است حتی
جمعه ها نیز تا دیر وقت کار کند، اما امشب با شب های دیگر فرق دارد؛ مادر و
دختر بزرگ تر می دانند که همسایه طبقه پایینی خانه نیست و محله هم بشدت
سوت و کور شده و همین سکوت و تاریکی، دل نگرانشان کرده است.
ناگهان مادر و دختر بزرگ تر همزمان متوجه شکستن
چیزی در حیاط می شوند. ضربان قلب هر دو تند می شود و ترس برشان می دارد که
مبادا دزد باشد و چند ثانیه بعد که هیچ کدام جرات نمی کنند به حیاط بروند،
از سر ناچاری، سعی می کنند خوش بین باشند و به خودشان بقبولانند که شکستن
شیشه کار گربه بوده است، اما آن سایه سیاه که پشت شیشه های مشجر در اتاقشان
می بینند و دستگیره را تکان می دهد و دو سه بار با مشت به در می کوبد
مسلما گربه نیست.
زن ها جیغ می کشند، لرز می گیرند، کمک می خواهند و
در این شرایط مادر خانواده ناگهان یاد پلیس ۱۱۰ می افتد،غریبه پشت در،
این طرف و آن طرف می رود و بعد سایه اش گم می شود، اما سه عضو خانواده می
دانند که او از خانه بیرون نرفته است چون صدای پایش در راه پله شنیده می
شود.
مادر خانواده پشت گوشی فریاد می زند و از پلیس
کمک می خواهد، او شنیده که متوسط زمان عملیات پلیس ۱۱۰، کمتر از هفت دقیقه
است و بنابراین حساب و کتاب می کند که تا هفت دقیقه دیگر چراغ های گردان و
سرخ پلیس کوچه شان را روشن می کند، هفت دقیقه اما می شود ۲۵ دقیقه و در طول
این مدت مادر و دختر، پنج بار با پلیس تماس می گیرند.
مادر با گریه کمک می خواهد و پاسخ پلیس به او این
است که نباید در گفت وگو با پلیس رفتارهای نادرست داشته باشد، نباید فریاد
بزند، باید آرامش خود را حفظ کند و مادر می پرسد که آیا پلیس باید تا وقتی
که غریبه پشت در، وارد خانه شود و سه جسد روی دست ماموران باقی بگذارد،
تعلل کند؟
آنها حتی با بستگان شان هم تماس می گیرند و از
آنها می خواهند که به پلیس زنگ بزنند و آنها دو بار در این مدت با پلیس ۱۱۰
گفت وگو می کنند.
بار اول مامور پلیس پاسخ می دهد «لطفا بعدا زنگ
بزنید! خط مان اشغال است.» و بار دوم با بی میلی از آنها نشانی می خواهد و
چند بار تکرار می کند که «بین این دو تا خیابان که گفتید یک خیابان دیگر هم
باید باشد، آن را بگویید!»
این در حالی است که پلیس باید نقشه شهر را داشته
باشد تا اگر فردی در شرایط بحرانی حتی نام کوچه ای را در منطقه ای گفت
بلافاصله آن را پیدا کند.
سرانجام پس از حدود نیم ساعت ماموران می آیند و
پرسش شگفت انگیزشان از مادر خانواده این است «خب! به نظر شما چه کسی پشت در
بوده است؟» و مادر و دختر گریان با تعجب می گویند «دزد! دزد بوده و سعی می
کرده به زور داخل خانه شود.»
آن وقت مامور پلیس با خونسردی می گوید «اما الان ساعت دزد نیست. دزد این ساعت نمی آید.»
آن وقت در حیاط قدم می زند و در دستشویی ـ که در حیاط است ـ را باز و بسته می کند و می گوید «کسی اینجا نیست. ما گشت می فرستیم.»
پلیس ظاهرا فراموش می کند که به انبار و پشت بام و
حتی واحدی که دزد پشت درش بوده است سر بزند و می رود. مادر و دخترها به
اتاق می روند و باز در را قفل می کنند، اما از گشت پلیس خبری نیست.
آنها مجددا صدای پای غریبه را در راه پله می
شنوند که ظاهرا در انبار یا پشت بام منتظر بوده است تا پلیس ها بروند و
حالا باز مشغول گشت و گذار در آپارتمان خالی شده است.
مادر و دختر بارها با پلیس ۱۱۰ تماس می گیرند و
کمک می خواهند اما دیگر پلیس حاضر نیست بیاید و یکی از ماموران می گوید «با
۱۹۷ تماس بگیرید.» و مادر که نمی داند این خط مربوط به شکایت های مردمی از
پلیس است، سه بار به این شماره زنگ می زند و روی پیغامگیر آن پیغام می
گذارد که «شما را به خدا کمکمان کنید...»
این ماجرا تا زمانی طول می کشد که پدر به خانه می
رسد و مادر و بچه ها را می بیند که در گوشه ای از اتاق پنهان شده اند و از
وحشت می لرزند و ترس شدید ناشی از حادثه باعث شده دختر سه ساله شان، دیگر
نتواند صحبت کند و فقط مثل بهت زده ها اطراف را نگاه می کند! داستان ما
تمام شد.
حالا به نظرتان این داستان، واقعی است یا زاده تخیل ما؟ می گویید تخیلی است؟ نه! اشتباه می کنید.
این یک داستان کاملا واقعی است و در یکی از مناطق تهران رخ داده است و ما آدرس و شماره تلفن کسی را که
به ۱۱۰ زنگ زده در تحریریه روزنامه داریم. حالا فکر کنید به این که آیا در
این ماجرا پلیس به وظایفش عمل کرده است؟
منبع: مریم یوشی زاده روزنامه جام جم www.jamejamonline.ir
پانویس:
قصد نویسنده از بیان این داستان واقعی که به دلیل معمول بودن رفتار
پلیس ایران به این شکل در برخورد با شکایت و درخواست‌های کمک مردم از این
ارگان، که مسئولیت آن حفظ امنیت و آرامش جامعه هست، تنها بیان تلخی از
یکی دیگر از واقعیت‌های ایران امروز ماست که به دلیل شایع بودن هیچگاه
فرصت بیان آن به عنوان یک خبر در هیچ رسانه‌‌ای وجود ندارد و باید آنرا
تنها بصورت یک داستان در یک ستون اجتماعی نگاشت.
این اتفاق و این سهل
انگاری پلیس شاید اینبار حادثه‌ای دردناک را رقم نزده باشد، اما اطمینان
باید داشت که این قصّه بارها و بارهای دیگر تکرار خواهد شد و به طور حتم
قربانی‌های هم پیدا خواهد کرد.
منشأ این بی تفاوتی تنها سازمان کشور که مسول تامین امنیت شهروندان از کجاست؟و آیا تمام تقصیرها متوجه پلیس و مامورین آن هست؟
دلایل
بسیار زیادی برای به وجود آمدن این گونه برخوردهای مامورین پلیس می‌توان
بیان کرد که از آن‌جمله اند، سطح پایین سواد و دانش برخی از مامورین، فساد
مالی و اداری در طبقه حاکم و در نتیجه دلسرد شدن مامورین پلیس و شیوع شدید
رشوه گیری در بین آنها، مشکلات حاد مالی در جامعه و مشغولیت ذهنی مامورین
پلیس، بی‌اعتمادی بین مردم و مامورین به دلیل استفاده حکومت از پلیس به
منظور ابراز قدرت و و تثبیت حکومت خود، عدم نظارت بر عملکرد انجام
مسئولیت‌های محول شده به مامورین به دلیل نبود سازمانهای نظارتی قوی و
بازخواست نشدن آنها از سوی هیچ ارگان یا رسانه مستقل ... .
این و
دلایل بسیار دیگر باعث شده که نقش پلیس در ایران دارای تعریفی بسیار
متفاوت از آن چیزی که در دنیا مرسوم است شده، و شاهد چنین اتفاقاتی در کشور
باشیم.
اما این نکته را نیز نباید از خاطر برد که در دستگاه پلیس
ایران مامورین در حال خدمت و انجام وظیفه هستند که به خوبی با وظایف خود
آشنائی دارند، و همچنان باعث دلگرمی مردم به این قشر از جامعه هستند،
به امید روزهای روشن برای تمامی مردم ایران زمین
